Er is een moment, ergens tussen vertrek en bestemming, waarop je vergeet waar je vandaan kwam.
Dat moment had ik ergens op een stoffige weg in Mongolië. De zon stond laag, de lucht trilde van de hitte, en mijn motor — mijn trouwe metgezel — bromde tevreden onder me. Geen verkeer, geen bordjes, geen haast. Alleen ik, de horizon, en het oneindige geluid van vrijheid.
Het begon allemaal met een simpel idee: één wereld, twee wielen.
Ik had geen groot plan. Geen uitgewerkt schema of sponsors. Alleen een motor, een tent en een kaart vol dromen.
In Europa roken de wegen naar asfalt en regen. In Italië reed ik langs de Amalfikust, met de zee aan mijn zijde en het zout in mijn gezicht.
In Griekenland leerde ik wat gastvrijheid echt betekende — een oude man schonk me ouzo in zijn tuin omdat ik “de wind had getemd”.
Turkije, Iran, Pakistan… overal waar ik kwam, keek men eerst verbaasd, dan glimlachend. Een vreemdeling op een motor, bedekt met stof, maar met ogen die straalden van verwondering.
En telkens opnieuw gebeurde het: een duim omhoog, een kind dat zwaaide, iemand die eten aanbood.
De wereld bleek veel vriendelijker dan ik ooit had durven denken.
Er waren ook moeilijke momenten.
Een lekke band in de woestijn van Baluchistan. Een nacht vol storm in de bergen van Nepal. Een keer dat mijn motor afsloeg midden in een zandstorm, en ik dacht: dit was het dan.
Maar telkens, op de een of andere manier, kwam er hulp. Een vrachtwagenchauffeur. Een herder. Soms gewoon geluk.
Na maanden reed ik over de grens van India naar Zuidoost-Azië. De jungle rook naar regen en avontuur.
In Thailand leerde ik dat je stilte kunt horen. In Vietnam leerde ik dat bergen kunnen zingen.
En toen ik uiteindelijk aan de Stille Oceaan stond, mijn motor naast me, dacht ik: Ik ben niet dezelfde mens die vertrok.
De wereld is groot. Veel groter dan wegenkaarten laten zien.
Maar het mooiste is: hoe verder je rijdt, hoe meer je beseft dat de horizon nooit ophoudt.
Nu, terug thuis, hoor ik soms nog dat geluid — het zachte ronken van de motor onder mij, het kloppen van mijn hart in hetzelfde ritme.
En ik weet: ik ben nog niet klaar met rijden.
Misschien ben ik dat nooit.